Εφυγε ο Ζαν-Μαρκ Κουσνέρεφ. Ο άνθρωπος που έστησε το Μουσείο της Ακρόπολης

          

      Έφυγε αθόρυβα, προχθές τα μεσάνυχτα στο σπίτι του, ο άνθρωπος που έστησε τα γλυπτά του Παρθενώνα στο Μουσείο της Ακρόπολης, ο Ζαν-Μαρκ Κουσνέρεφ. 

        Ανθρωπος της πράξης και όχι των λόγων, ευαίσθητος και τρυφερός σαν πραγματικός καλλιτέχνης που ήταν, ευφυής και ευφάνταστος, έδινε λύσεις πρωτοποριακές.

         Μερικοί από εμάς θα τον θυμόμαστε παραμονές των εγκαινίων του μουσείου πάνω στη σκάλα να τοποθετεί με απόλυτη αφοσίωση στο έργο του και με χειρουργική ακρίβεια τις αποσπασματικά σωζόμενες μορφές των μετοπών σε πλαίσια από πλεξιγκλάς απαλλάσσοντάς τες από τα παλιά, βαριά γύψινα περιβλήματά τους. Η ψηλόλιγνη φιγούρα του Ζαν-Μαρκ περνούσε αθόρυβα ανάμεσά μας και χανόταν στα έγκατα του μουσείου, αφήνοντας πίσω του τη μοσχοβολιά ενός ανθρώπου που είχε αγαπήσει με πάθος την αρχαία ελληνική γλυπτική την οποία υπηρετούσε ως κορυφαίος μεταξύ των συναδέλφων του στα έργα συντήρησης του Μουσείου της Ακρόπολης.

        Τα τελευταία χρόνια πάλεψε γενναία με την επάρατη νόσο και έχασε τη μάχη αφήνοντας απαρηγόρητους τους δικούς του, τη γυναίκα του Μυρτώ και την κόρη του Στέλλα (εγγονή του γλύπτη Στέλιου Τριάντη). Μετά την είδηση του θανάτου του, η θλίψη ξεχύθηκε αμέσως στο facebook: «Νιώθω πολύ τυχερός που τον γνώρισα και συνεργάστηκα μαζί του» έγραψε ένας συνάδελφός του. «Λιγομίλητος και σοβαρός, άφησε το αποτύπωμά του στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, αδιαφορώντας για δάφνες δόξας. Εξάλλου είχε ιδιαίτερη αυτογνωσία κι ωριμότητα.          

Γνώριζε τις δεξιότητές του και χειριζόταν άψογα τις γνώσεις του πάνω στη μηχανολογία».

«Δεν θα ξεχάσω ένα πρωινό που τον συνάντησα στο κτήριο Weiler. Η όψη του ήταν γνώριμη.      Συνήθιζε να ντύνεται με γήινα χρώματα με ένα λευκό πουκάμισο κι ένα χακί τζόκεϊ στο κεφάλι. Τον καλημέρισα. Εκείνος ήρθε κι έκατσε δίπλα μου. Φαινόταν σκεπτικός. Τον ρώτησα τι έχει. "Μία ιδέα έχω!" ήταν η απάντησή του. Μου περιέγραψε μία σκέψη που είχε κάνει για το μουσείο και ζητούσε τη γνώμη μου. Ηταν τιμή μου που ένας άνθρωπος αυτού του επιπέδου έδινε βαρύτητα και στη δικιά μου άποψη. Ο ενθουσιασμός μου ήταν φανερός. Σίγουρα δέχτηκε τον ίδιο ενθουσιασμό κι από τους ανωτέρους του. 

         Την πρότασή του αυτή τη θαυμάζουμε πλέον στις νότιες μετόπες που εκτίθενται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Αναφέρομαι στις μετόπες που είχαν θρυμματιστεί από τις οβίδες του Μοροζίνι. Τα θραύσματα που είναι στερεωμένα σε ειδικό πλεξιγκλάς και φαίνονται να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας. Ιδέα ενός υπέροχου μυαλού».

«Πρωταγωνιστικό ρόλο είχε παίξει στο στήσιμο των αετωμάτων, της δυτικής ζωφόρου και των μετοπών που θαυμάζουν πλέον όλοι οι επισκέπτες του μουσείου. Τελευταία του δουλειά ήταν ο σχεδιασμός και η υλοποίηση του στησίματος του παραθύρου του Ερεχθείου (το οποίο βρίσκεται στον πρώτο όροφο του μουσείου) στο χώρο του εργαστηρίου. Δυστυχώς όμως ο καρκίνος τον πρόλαβε και δεν τον άφησε να ολοκληρώσει ο ίδιος το έργο του».

Η κηδεία θα γίνει σήμερα (Πέμπτη) στις 3.30μ.μ. από το νεκροταφείο Ηλιούπολης. 

Ν.Κ.-Ρ. 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία