«…το μόνο της ζωής μου ταξείδιον»

είναι η αναζήτηση του «Πόνου του ανθρώπου και των πραμάτων»  

Ένα παραμυθάκι…

  

  Η ζωή λένε κάποιοι  μπορεί να είναι σαν παραμύθι. Όταν εδώ και χρόνια αποφάσισα να σπουδάσω αρχαιολογία, δεν ήξερα καν αν η αρχαιολογία έχει διαφορετικό τμήμα ή είναι μια απλή ειδικότητα ενταγμένη σε μια σχολή. Δεν υπήρχε καν ο Ιντιάνα Τζόουνς τότε να με διαφωτίσει. «Αλήθεια παιδάκι μου γιατί αυτό;», μου ‘λεγε απορώντας η μητέρα μου. Απαντούσα ότι «μ’ αρέσει να μαθαίνω την ιστορία του ανθρώπου, τα ήθη του, τις συνήθειές του, τις δραστηριότητες του, τη τέχνη». Περίπλοκο μου φαίνονταν, αλλά ήταν αλήθεια τότε ένα παραμύθι για μένα.

 Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο πανευτυχής  επεδίωξα  να μάθω όσα περισσότερα γίνονταν. Δεν το ‘κανα πάντα με τον δέοντα τρόπο. Τη μια είχα αμφιβολίες για κείνο, την άλλη είχα αμφιβολίες για το άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν να ‘ρθω σε σύγκρουση με καθηγητές που είχαν αναμφιβόλως κύρος και επιστημονική υπόσταση, αλλά εγώ είναι αλήθεια δε μπορούσα να μείνω στ’ αληθινά πλούσια βιογραφικά τους. Δε μου ‘φτανε!  Σιγά-σιγά άρχισα ν’ αμφιβάλλω για τα πάντα. Ξεκινούσε για παράδειγμα εν ώρα μαθήματος η περιγραφή ενός γλυπτού και όταν έφθανα στο πρόσωπο, χρησιμοποιούσα επίτηδες τη λέξη «μάτι» αντί του συνηθισμένου καθ’ ημάς «οφθαλμού». Έξαλλη η καθηγήτρια με διόρθωνε. Εγώ επέμενα προσαρμόζοντας κατά το δοκούν την παροιμία βροντοφωνάζοντας. «Καλύτερα να μου βγει τ’ όνομα παρά το μάτι που το χρειάζομαι κιόλας».  Όταν μου ‘λεγαν ότι τα βυζαντινά δεν είναι τίποτε, εγώ ξεκοκάλιζα τα βυζαντινά βιβλία, έως και τα χειρόγραφα του Κοκκινόβαφου διάβαζα. Όταν θεωρητικολογούσαν οι προϊστορικοί, γυρνούσα το μάτι μου καρφωμένο στη κλασική αρχαιολογία και θαύμαζα τα αγγεία και γλυπτά. Όταν  οι κλασικοί θεωρούσαν την ειδικότητά τους  το επίκεντρο, τότε  μ’ άρεσαν μόνο τα θεωρητικά των προϊστορικών. Όταν όλοι τους εν χωρώ πίστευαν και μας το ‘δειχναν,  ότι η αρχαιολογία είναι το άπαν, τότε με περίσσιο θράσος στις υποσημειώσεις των εργασιών μου παρέπεμπα σε Μαρξ , Έγκελς, Φρόυντ, Καστοριάδη, Αλτουσέρ, Καμύ, Έσσε, ακόμα και σε ποιητές όπως ο Ρεμπώ, ο Καρυωτάκης. κ.αλ. Θυμάμαι αμυδρά  ότι για να περιγράψω σε μια εργασία τον ταφικό αμφορέα του Διπύλου και την παράσταση της εκφοράς  του νεκρού, μου ήρθαν αυτομάτως  στο μυαλό οι στίχοι του Καρυωτάκη από το ποίημα «η νύχτα» ..Καθημερνών χαμώνε κοιμητήρι/το πάρκον ανατρίχιασε/ την ώρα που ο νεκρός κάποιος εκίνησε/ να πάει στη χλόη να γείρει…/  το έβαλα αμέσως στην υποσημείωση: Κ.Καρυωτάκης , «η Νύχτα» Πόνος των ανθρώπου και των πραμάτων.  Έγινε χαμός! Έπρεπε να εξηγήσω τη συμπεριφορά μου « Γιατί αυτές οι παραπομπές , οι οποίες αντίκεινται στη συγγραφή μια αρχαιολογικής εργασίας;» Η απάντησή μου ήταν σιβυλλική. «Όποιος κατανοεί ποίηση, κατανοεί και τον άνθρωπο. Αν η αρχαιολογία ασχολείται με τον άνθρωπο τότε σωστά χρησιμοποίησα τις παραπομπές αυτές»   Όπως αντιλαμβάνεστε το όνομα μου είχε ήδη  βγει και κατοχυρωθεί.

Όμως από εκείνο το σημείο και μετά κατάλαβα ότι ως μελλοντικός αρχαιολόγος θ’ ασχοληθώ με «τον πόνο του ανθρώπου και των πραγμάτων». Μ’ αυτά και μ΄ αυτά έφτασα να υπηρετώ  σε μια Εφορεία αρχαιοτήτων. Στην αρχή σωστικές ανασκαφές, πλύσιμο κεραμεικής, καταγραφές, ακόμη και σκάψιμο για να βρω «τον πόνο» που λέγαμε και πιο πάνω. Με το πέρασμα των χρόνων, ανάμεσα από μια στοίβα οικοδομικές υποθέσεις, έγγραφα, πιστώσεις, προκυρήξεις, ετήσιο προγραμματισμό, μελέτες Περιβαλοντικών επιπτώσεων Γ΄ΚΠΣ, ΕΣΠΑ, κλπ,  όλα αυτά που όλοι τα γνωρίζετε,  σήκωσα λοιπόν μια μέρα το κεφάλι μου, βλέποντας τους συναδέλφους μου να πήζουν, και τότε επέστρεψε καλπάζοντας στο μυαλό μου  και μειδιώντας  διθυραμβικά ο Καρυωτάκης.

«Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν/σαν στήλες δύο δύο μες στα γραφεία./Ηλεκτρολόγοι θα ‘ναι η πολιτεία /κι ο θάνατος που τους ανανεώνουν./Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν/αθώα λευκά χαρτιά χωρίς αιτία. /"Συν τη παρούση αλληλογραφία/έχομεν την τιμήν..." διαβεβαιώνουν. /Και μοναχά η τιμή τους απομένει, όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,/το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι. /...Παίρνουν κάστανα σκέφτονται τους νόμους, /σκέπτονται το συνάλλαγμα τους ώμους /σηκώνοντας οι υπάλληλοι, οι καημένοι...»

Ξαφνικά  λοιπόν η αρχαιολογία χωρίς να το καταλάβω/ουμε  μετατράπηκε  σε αναζήτηση μόνο  πραγμάτων. Αυτό μας ζητούσαν άλλωστε ως κυρίαρχη πολιτεία! Ν΄αφήσουμε την αναζήτηση του πόνου του ανθρώπου και να στοχοποιήσουμε ή να στοχοθετήσουμε, στα πράγματα. Οι νόμοι που τους διέπουν, οι αλήθειες που συσχετίζονται αναλόγως προς τις διαθέσεις της εκάστοτε πολιτικής  ηγεσίας και μιας πολιτικής, που τόσο καιρό παραμένει εμμονικά η ίδια. Ξαφνικά περάσαμε ως κλάδος από την αναζήτηση των νόμων, στη στατιστική και στη τήρηση του ωραρίου. Μας καλούν ν’ αφήσουμε την ουσία. Η  πολιτεία  έμπειρη διέγνωσε την ελαφρότητα και την ευλυγισία  κάποιων από μας, και είπε να προσθέσει στους ώμους μας, την μεταξύ μας ανταγωνιστικότητα, το χαφιεδισμό, την αυτοϊκανοποίηση ότι  ο καθένας μας είναι καλύτερος από το διπλανό του και επομένως μπορεί να είναι αυτός που δε θα απολυθεί, δε θα βγει σε διαθεσιμότητα, σε κινητικότητα, σε αποχώρηση, τον τεχνοκρατικισμό, την ειδίκευση- την αρχή του επαΐοντος.      

Ξαφνικά, αλλά δεν είναι καθόλου ξαφνικά,  ζούμε σ΄ έναν παρατεταμένο πόνο. Μόνο που δεν είναι ανθρώπινος, αλλά κτηνώδης. Δεν είναι ο πόνος που ψάχναμε.  Είναι ο πόνος που μας βρήκε πισώπλατα και  πρέπει παρ’ όλα αυτά να πολεμήσουμε. Χρειάζεται ο καθένας μας να παλέψει με τον εαυτό του, με τις επικρατούσες νοοτροπίες στην υπηρεσία του, στη κοινωνία. Αν συμπληρώνουμε αβίαστα, επειδή έτσι έχουμε συνηθίσει να κάνουμε,  το ένα έγγραφο πίσω απ’ τ’ άλλο σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη, τότε εύκολα κινδυνεύουμε να είμαστε εμείς το μακρύ χέρι  μιας πολιτικής  που καταστρέφει τον πολιτισμό και την αρχαιολογία. Η δράση μας πρέπει να μετουσιωθεί σε ουσιαστικές πράξεις αντίστασης. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ποιες θα ναι αυτές.

Καλούμαστε να επανέλθουμε στην αναζήτηση του «πόνου του ανθρώπου και των πραμάτων» ως «το μόνο της ζωής μας ταξείδιον» για να συνεχίσουμε το παραμύθι μας.

© Επιμελητής

Στοχοθεσία ή στοχοποίηση(layoffs ή redundancies) Διαλέχτε!

         

     Πριν από λίγες μέρες έφθασε στις υπηρεσίες της Γραμματείας Πολιτισμού εγκύκλιος  με την οποία ενεργοποιείται παλαιός νόμος 3230/11-2-2004, για την «Εφαρμογή στοχοθεσίας για το έτος 2013 και Επικαιροποίηση δεικτών μέτρησης Αποτελεσματικότητας και Αποδοτικότητας». Συνημμένα στάλθηκαν πίνακες τους οποίους κλήθηκαν οι υπηρεσίες να συμπληρώσουν εντός 2 ημερών. Ο ΣΕΑ με εγκύκλιό του ζητούσε την παράταση της απάντησης.

Κάποιες παρατηρήσεις.

• Δεν είναι καθόλου τυχαία η ενεργοποίηση ενός παλαιού νόμου αυτή τη χρονική περίοδο η οποία συμπίπτει με την επίσκεψη της «τρόικας», τις διακηρύξεις της κυβέρνησης για «κινητικότητα», «διαθεσιμότητα» δηλαδή απολύσεις.
• Δεν είναι καθόλου τυχαία το μικρό χρονικό διάστημα που τέθηκε, ώστε να πιαστούν στον ύπνο και ν’απαντήσουν οι υπηρεσίες.
• Κανείς μα κανείς από τις εναγώνιες επικοινωνίες με συναδέλφους, δε συμπλήρωσε τους πίνακες με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν τεράστιες αποκλίσεις από υπηρεσία σε υπηρεσία κι αυτό γιατί άλλες υπηρεσίες το αντιλήφθηκαν ως εξειδίκευση του προγράμματος δράσης και άλλες υπηρεσίες κατά το δοκούν συμπλήρωσαν πρόσωπα  και δράσεις.

Κάποια ερωτήματα

• Πως γίνεται ως υπηρεσία να συμπληρώνεις πίνακες με  στόχους για το 2013, όταν δε γνωρίζεις αν η υπηρεσία στην οποία ανήκεις, αλλά και η οργανική σου θέση, θα υφίστανται σε λίγο καιρό με το νέο οργανόγραμμα που προωθείται;
• Ποιες διευκρινήσεις για τη συμπλήρωση έδωσε στους προϊσταμένους των υπηρεσιών η κεντρική υπηρεσία;
• Γιατί δεν στάλθηκε το έγγραφο στο τέλος του 2012 όπως αναφέρεται στην εγκύκλιο του ΥΔΜΗΔ και έφτασε τον Απρίλη του 2013 ώστε να συμπληρωθεί η στοχοθεσία του 2013 ενώ είχε περάσει το πρώτο τρίμηνο;
• Έχουν αντιληφθεί οι συνάδελφοι τη σπουδαιότητα της «στοχοθεσίας» ή τη θεωρούν ακόμη ένα έγγραφο στο οποίο εκ καθήκοντος καλούνται ν’ απαντήσουν;
• Γιατί απάντησαν αυθημερόν κάποιες υπηρεσίες, ενώ είχαν το δικαίωμα να παρατείνουν όσο γίνεται περισσότερο, ώστε να λάβουν τις απαραίτητες διευκρινήσεις;

Στην ουσία.

 Με την ενεργοποίηση αυτού του νόμου περί στοχοθεσίας, ουσιαστικά στοχοποιείται ο δημόσιος υπάλληλος και στην περίπτωσή μας ο υπάλληλος της  Γραμματείας Πολιτισμού. Οι δικαιολογίες ότι όλα γίνονται, ώστε να επιτευχθεί η εύρυθμη λειτουργία, η μεταρρύθμιση και η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα είναι μια απάτη. Υπάρχει προμελετημένο έγκλημα για την απόλυση συναδέλφων η οποία επικαλύπτεται με τον πρωτότυπο τίτλο της «στοχοθεσίας», ο οποίος συμπληρώνει τους όρους, «κινητικότητα», «διαθεσιμότητα». Για την ακρίβεια χτίζονται επικοινωνιακά από την πολιτική ηγεσία τα απαραίτητα  βήματα απόλυσης εργαζομένων. Αποτελούνται από τις εξής βαθμίδες:

«στοχοθεσία»= στοχοποίηση, κινητικότητα=απομάκρυνση, διαθεσιμότητα=απόλυση.

Μόνο που η κλίμακα οδηγεί προς τα κάτω, προς τη κόλαση της ανεργίας, ανθρώπους κι αυτό δεν ομολογείται.

Η αλήθεια είναι ότι ξοδεύτηκε ιδιαίτερος χρόνος για να βρεθούν όροι όπως «στοχοθεσία» και  να εξειδικευθούν τα χαρακτηριστικά τους εμπλουτισμένοι από ξενόγλωσσους όρους.

Όπως διαβάζουμε στο έγγραφο του ΥΔΜΗΔ που βρίσκεται στη «Διαύγεια» τα χαρακτηριστικά των στόχων είναι:

• Συγκεκριμένοι (Specific). Αλήθεια δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι των υπηρεσιών μας; Τι άλλο πρέπει να κάνουν οι αρχαιολογικές υπηρεσίες για ν’ αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες; 
• Μετρήσιμοι (Measurable). Ο μετρήσιμος στόχος, ως χαρακτηρισμός δεν μπορεί να ισχύει για όλα. Αν είναι συνέχεια του συγκεκριμένου (για παράδειγμα διεκπεραίωση 35 οικοδομικών υποθέσεων ή 10 σωστικών ανασκαφών) ποιος μας εγγυάται ότι θα υπάρξουν 35 οικοδομικές υποθέσεις και 10 σωστικές ανασκαφές προς διεκπεραίωση όταν ακόμη δεν έχουν εγκριθεί οι ανάλογες πιστώσεις για το 2013;  Αν βγάλουμε τον αριθμό 35 αυτομάτως χάνεται το Specific. 
• Συμφωνημένοι (Agreed), στόχοι συμφωνημένοι με ποιους και από ποιούς; Με τον/τη προϊστάμενο/η; με τη κεντρική υπηρεσία; Συναμεταξύ μας; Αν είναι έτσι ας συμφωνήσουμε από τώρα να βάλουμε τους χαμηλότερους στόχους για να καταφέρουμε και το αμέσως επόμενο χαρακτηριστικό το Ρεαλιστικοί (Realistic). 
• Χρονικά προσδιορισμένοι (Timed) ενέργειες και χρονοδιάγραμμα για την επίτευξη των στόχων. Δηλαδή μιλάμε για ένα ασφυκτικό πρέσινγκ από τη κεντρική διοίκηση κατά το οποίο χάνεται εντελώς η αυτενέργεια, η επινοητικότητα και η πρωτοβουλία των περιφερειακών υπηρεσιών. Επιπλέον και η επιστημονική εργασία μας στην Υπηρεσία ενσωματώνεται σε χρονικά προσδιορισμένους στόχους, κατά παράβαση κάθε επιστημονικής δεοντολογίας. Έτσι προς τέρψιν κάποιων μια ανασκαφή θα τελειώνει θέλει δε θέλει η επιστήμη αλλά με βάση τη στοχοθεσία.

Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στην παρακάτω παράγραφο του εγγράφου του ΥΔΜΗΔ:

«Η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων συνδέεται με τη Στοχοθεσία άρρηκτα και ουσιαστικά. Σε κάθε επίπεδο το προσωπικό(προϊστάμενος και υφιστάμενος) δεσμεύεται για την υλοποίηση συγκεκριμένων ενεργειών και την επιδίωξη ανάλογων (ποιοτικά και ποσοτικά) αποτελεσμάτων ορισμένου χρόνου».

Χαλάνε πολύ φαιά ουσία εκεί, στα ΥΔΜΗΔ και αλλού, για να  συγκαλύψουν τον όρο απόλυση. Ίσως ως τώρα να τα καταφέρνουν, αφού κάποιοι από τους συναδέλφους δε καταλαβαίνουν και τρέχουν να ορίσουν στόχους Specific, Measurable, Agreed, Timed και ξεχνούν τη Στοχοθεσία της κυβέρνησης που είναι: layoffs ή redundancies δηλαδή απολύσεις.    

 © Επιμελητής

Μας στοχοποιούν ;

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι του επιμελητή

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΟΧΟΘΕΣΙΑ

                       

       Συνάδελφοι,

Με το 44433/20345/01.04.2012 έγγραφο της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων, που απεστάλη το απόγευμα της 1ης Απριλίου 2013, κληθήκαμε εντός δύο (2) ημερών να καταθέσουμε τους στόχους των Υπηρεσιών μας για το έτος 2013 σε εφαρμογή του Ν. 3230/2004, ο οποίος –μετά από μία οκταετία αδράνειας– αποφασίστηκε εν μία νυκτί να τεθεί σε εφαρμογή.

Μόλις χθες, 02.04.2013, ο Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κος Μανιτάκης δήλωσε: «Ο υπάλληλος οφείλει να αξιολογείται για την εργασία του και την απόδοσή του, κάθε μέρα, όλες τις μέρες. Στο τρίμηνο και στο τέλος της χρονιάς. Η επίδοσή του θα αξιολογείται διαρκώς βάσει στοχοθεσίας, η οποία καθιερώνεται στο σύνολο του Δημοσίου. Η αξιολόγηση του υπαλλήλου βάσει της επίδοσής του πρέπει να γίνει το εργαλείο αξιολόγησης σε διαρκή βάση των ικανοτήτων, αλλά και της απόδοσης».

Και μόνο από τη δήλωση αυτή είναι απόλυτα σαφές ότι η κατάρτιση της στοχοθεσίας είναι μια σοβαρή διαδικασία, η οποία θα συνδεθεί σε επόμενο χρόνο με την αξιολόγηση των Υπηρεσιών αλλά και ατομικά των υπαλλήλων. Αντί, ωστόσο, το θέμα να λάβει τη σημασία που του αξίζει και να ακολουθηθεί –έστω και στις βασικές της γραμμές– η διαδικασία που προβλέπει ο Νόμος, για άλλη μία φορά ζητούνται στοιχεία και σχεδιασμοί μέσα σε μία μέρα και εβδομάδες μετά τη λήξη όλων των προθεσμιών (η σχετική εγκύκλιος ζητούσε τα στοιχεία έως τις 22 Μαρτίου!!!).

Το θεσμικό πλαίσιο που διέπει τη στοχοθεσία προβλέπει ότι η διαδικασία αυτή οφείλει να εκκινεί ήδη από τον Νοέμβριο του προηγούμενου χρόνου, από αυτόν για τον οποίον τίθεται η στοχοθεσία. Ο αρμόδιος Υπουργός ή Γενικός Γραμματέας γνωστοποιεί και κατανέμει στις Υπηρεσίες τους στρατηγικούς σκοπούς για το επόμενο έτος. Οι Προϊστάμενοι των Γενικών Διευθύνσεων προβαίνουν σε ανάλυση των ανωτέρω στόχων, ενημερώνουν τους υπαγόμενους σε αυτούς Προϊσταμένους Διεύθυνσης και ζητούν τον προσδιορισμό επί μέρους στόχων. Οι προϊστάμενοι διεύθυνσης σε συνεργασία με τους τμηματάρχες ή τους υπαλλήλους -αν δεν λειτουργούν τμήματα- καλούνται τελικά να επιμερίσουν και να εξειδικεύσουν τους στόχους της Διεύθυνσης / Τμήματος, καθορίζοντας τη συμβολή του κάθε υπαλλήλου στους στόχους και έχοντας υπόψη τις εμπειρίες, τις γνώσεις και τις δεξιότητες του καθενός. Οι στόχοι που τίθενται θα πρέπει να είναι συγκεκριμένοι, μετρήσιμοι, συμφωνημένοι, ρεαλιστικοί και χρονικά προσδιορισμένοι (SMART) και να σχετίζονται με συγκεκριμένους δείκτες (γενικούς και ειδικούς), οι οποίοι ουδέποτε έχουν γνωστοποιηθεί στις Υπηρεσίες αλλά και ούτε καν έχουν τεθεί υπόψη τους τώρα, που τους ζητείται ο καθορισμός των στόχων τους.

Είναι αυτονόητο ότι η στοχοθεσία των Υπηρεσιών πρέπει να καταρτίζεται σε ολομέλεια των υπαλλήλων, όπως γίνεται και με το Πρόγραμμα Δράσης, ώστε να συνδιαμορφώνεται από όλους τους εργαζόμενους και να είναι ρεαλιστική και εφαρμόσιμη. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν καθίσταται εφικτό από τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα που έχουν τεθεί

Για να γίνει με ουσιαστικό και πραγματικό τρόπο η κατάρτιση στοχοθεσίας, είναι αναγκαία η ενημέρωση των προϊστάμενων και όλων των υπαλλήλων για τον τρόπο με τον οποίο θα μετρηθούν τα αποτελέσματα της στοχοθεσίας στο τέλος του έτους, πώς θα προσμετρηθούν καθυστερήσεις που δεν σχετίζονται με τη βούληση της Υπηρεσίας (λ.χ. η αδυναμία έκδοσης ΧΕΠ από το ΤΑΠΑ, η πρόσφατη περιπέτεια των έργων ΕΣΠΑ με την έκδοση ΠΥΣ), η υποχρηματοδότηση ή και καθόλου χρηματοδότηση των δράσεων των Υπηρεσιών που έχουν συμπεριληφθεί στο Επιχειρησιακό τους Σχέδιο, το οποίο θα έπρεπε να έπεται και όχι να προηγείται στης στοχοθεσίας κλπ.

Συνάδελφοι, σύμφωνα και με την απόφαση της τελευταίας Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΑ, δεν αποδεχόμαστε καμιά «στοχοθεσία» που δεν θα αναγνωρίζει το πραγματικό μας έργο με την διπλή του διάσταση, επιστημονική και διοικητική, αλλά θα γίνεται μόνον με βάση ποσοτικά κριτήρια (δείκτες εισερχομένων-εξερχομένων).

Ως εκ τούτου, θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη διαδικασία δεν είναι ουσιαστική και δεν θα δεχτούμε να «αξιολογηθούν» υπάλληλοι ή Υπηρεσίες με βάση κριτήρια και στόχους που έχουν τεθεί με αυτές τις έωλες διαδικασίες και τις ασφυκτικές προθεσμίες.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων,

Η Πρόεδρος                                                 Ο Γενικός Γραμματέας

              Δέσποινα Κουτσούμπα                                            Γεώργιος Ρήγινος