Η απεργία των εκπαιδευτικών

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…»

Κ.Καβάφης

     

       Αυτές τις μέρες είμαστε θεατές σε μια κατασυκοφάντηση των εκπαιδευτικών ενόψει της απεργίας που έχουν εξαγγείλει. Δε θα μείνω στα αιτήματα των καθηγητών ενάντια στα μέτρα της τρικομματικής κυβέρνησης, τα οποία ουσιαστικά είναι ο προάγγελος των βίαιων μετακινήσεων, απολύσεων σ’ ολόκληρο το δημόσιο. Δε θα μιλήσω για την αναγκαιότητα ύπαρξης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, της υγείας, του Πολιτισμού Ούτε για την ενέργεια της επιστράτευσης. Απλά θυμήθηκα κάτι.

      Προέρχομαι από μια οικογένεια που οι γονείς μου δεν είχαν τελειώσει ούτε καν γυμνάσιο. Η μητέρα μου ούτε καν δημοτικό. Θυμάμαι την προσπάθεια των γονιών μου να κατακτήσουμε τη γνώση που αυτοί δεν κατάφεραν σε μια Ελλάδα στην οποία ο αναλφαβητισμός θέριζε. Θυμάμαι τη φιλόλογο καθηγήτριά μου στην Α΄ γυμνασίου να μας ρωτάει τις πρώτες μέρες ποιους λογοτέχνες ή ποιητές διαβάσαμε. Ένα χέρι σηκώθηκε στη τάξη (που ανήκε σε παιδί εκπαιδευτικού) και αράδιασε μια σειρά από ονόματα που δεν είχα ξανακούσει. «Καζαντζάκης-Μυριβήλης-Λουντέμης-Παλαμάς-Καβάφης-Γ.Βιζυηνός-Γ.Ζαλοκώστας»

- «Ποιος άλλο έχει ακούσει γι’ αυτούς;» ρώτησε η καθηγήτρια.

Έπεσε σιωπή! Ένοιωσα ένα τεράστιο έλλειμμα γνώσης. Συνέχισε η καθηγήτρια για να ελαφρύνει τη κατάσταση και να σπάσει την σιωπή.

«Δεν πειράζει που δεν τους γνωρίζετε. Σήμερα ή αύριο να πάτε στη φτωχή βιβλιοθήκη του σχολείου και να μου φέρετε τίτλους από έργα τους, να μην τα διαβάσετε να μάθετε τους τίτλους. Να μάθετε ότι υπήρξαν αυτοί οι άνθρωποι» μας είπε. Αυτό ήταν το πρώτο μάθημά της. Τρέξαμε στο τέλος του μαθήματος (όχι όλοι είναι αλήθεια) να κάνουμε τη γνωριμία μας. Σ΄ ένα τεφτέρι αγορασμένο από το μπακάλη, στο οποίο εγώ έγραψα στο εξώφυλλο «Λογοτέχνες-Ποιητές. Έργα τους» γράψαμε τους τίτλους.

       Την επομένη πήγαμε στο μάθημα έχοντας στα χέρια μας τίτλους από τους συγκεκριμένους λογοτέχνες. Πάλι το επίμονο χέρι της κόρης του εκπαιδευτικού προσέθεσε για κάθε λογοτέχνη πάνω από 5 τίτλους. Απορήσαμε και σιωπήσαμε πάλι.

«Αυτό είναι το δεύτερο μάθημα μας», είπε η καθηγήτρια. «Μην απορείτε! Η γνώση είναι αστείρευτη». Η καθηγήτρια μας έδωσε έτσι τη δυνατότητα να καταλάβουμε πολλά πράγματα μόλις από τα δύο πρώτα της μαθήματα. Αργότερα κάναμε Όμηρο Βιζυηνό, Διγενή Ακρίτα, Βιτσέντζο Κορνάρο και πολλούς άλλους. Όλη τη χρονιά ρουφούσαμε κάθε της φράση. Προσθέταμε γνώσεις. Στο τέλος της χρονιάς εμείς την ευχαριστήσαμε. 

Συγκινημένη μας είπε: «Εγώ δεν είμαι λογοτέχνης. Είμαι απλά μια φιλόλογος καθηγήτρια. Τους λογοτέχνες που μάθαμε θα τους θυμάστε για όλη σας τη ζωή. Είναι βέβαιο! Θ’ ανακαλύψετε κι άλλους. Θα ζήσετε και συγχρόνους σας, οι οποίοι τώρα σας περνούν μόνο κάποια χρόνια και δεν έχουν γράψει τίποτε. Ανάμεσα σ’ αυτούς θέλω κι εγώ να κλέψω μια γωνίτσα της μνήμης σας. Να θυμάστε ποια ήταν αυτή που σας γνώρισε τους λογοτέχνες και ποιητές». 

Η έκπληξή μου είναι ότι δεν ήταν η μοναδική! Ακολούθησαν άλλοι εκπαιδευτικοί που μας έμαθαν τον Γ. Ρίτσο, το Γ. Σεφέρη, τον Οδ. Ελύτη, τον Καμύ τον Ρίλκε. Κι όλα αυτά πάντα γυρίζοντας στον Όμηρο, τον Σοφοκλή, τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη κ.αλ.

Σεβαστοί μου δάσκαλοι κάθε φορά που ανοίγω ένα νέο βιβλίο σας θυμάμαι.

Γι αυτό είμαι μαζί σας. Αν δεν υπήρχατε δεν θα ήμουν αυτό έστω το ελάχιστο που είμαι.

Γι αυτό είμαι μαζί σας στην απεργία κι ας έχω παιδιά που το ένα ετοιμάζεται να δώσει φέτος και το άλλο αμέσως ακολουθεί. Γιατί απλά γνωρίζω ποιος στην πραγματικότητα νοιάζεται για τα παιδιά μας. Μόνο οι εκπαιδευτικοί. Γιατί αυτοί τουλάχιστον θέλουν να ζουν τη ζωή τους, χωρίς να την εξευτελίζουν. Με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια

© Επιμελητής