Περί ανωνυμίας, το εγκώμιον.

για τους συναδέλφους, 

με κριτική, αυτοκριτική και απολογητική διάθεση

Ελληνική Νομαρχία, Ανωνυμου του Έλληνος

Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινούσα το 2009 το ιστολόγιο «Εφορεία Αρχαιοτήτων, μια διαφορετική Εφορεία» επέλεξα ως διαχειριστής να είμαι ανώνυμος. 

Σκέφτηκα ότι αργότερα ίσως θα πω στους αναγνώστες μου το πραγματικό μου όνομα. Η επιλογή της ανωνυμίας με το ψευδώνυμο, δεν είχε και δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει περίεργα σενάρια στο μυαλό των συναδέλφων. Πολύ περισσότερο δεν επιλέχθηκε η ανωνυμία για να κρυφτεί ο διαχειριστής πίσω από αυτή. Η επιλογή αυτή είχε και έχει μεγάλο ρίσκο. Η ίδια η ζωή το απέδειξε.

Αν και δεδηλωμένος ψηφοφόρος της ΕΑΚ, αρχαιολόγος, έως σήμερα δεν έγινε αποδεκτός πλήρως μήτε καν από τους συναγωνιστές του, οι οποίοι αφού δεν τον γνωρίζουν σκοντάφτουν. Το επίδικο; Μα η ανωνυμία! Υπήρξε ένα ψάξιμο για το ποιος είναι ο Επιμελητής Επιμελητόπουλος. Αργότερα περάσαμε από αυτά που λέει ή προτείνει ο Επιμελητής, στο ποιος είναι αληθινά πίσω από τον Επιμελητή. Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν το είχα προβλέψει. Βέβαια θα ήταν πολύ άδικο να μην ευχαριστήσω για τα καλά τους λόγια  όσους έμειναν σε κείμενά μου. Ανέλπιστο για μένα. Και ήταν πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι.

Άλλοι πάλι εσφαλμένα θεώρησαν την ανωνυμία μανδύα για κατασυκοφάντηση προσώπων. Ο Επιμελητής γνωρίζει πολύ καλά ποιοι τον συμπαθούν, ποιοι κάνουν ότι τον συμπαθούν και ποιοι τον αντιπαθούν. Μην σας πω ότι πολλές φορές ακούει να μιλούν γι’ αυτόν.  Αυτό άλλωστε είναι το πλεονέκτημα της ανωνυμίας. Θα μπορούσε ίσως τη θετική ή την αρνητική αυτή στάση να την εκμεταλλευτεί. Προβολή είναι άλλωστε. Όμως δεν το κάνει και δεν θα το κάνει.

Η ανωνυμία όσο κι αν φαίνεται περίεργο αποτέλεσε από παλιότερες εποχές ένα πολύ «ακριβό» μέσον για να πούνε κάποιοι πράγματα τα οποία δε θα τα’ λεγαν ή δεν θα τα έγραφαν γιατί ίσως θεωρούσαν εκ προοιμίου ότι δεν λένε σπουδαία πράγματα. Η ανωνυμία υπήρξε «κλειδί» για να στείλουν ποιητές τα ποιήματά τους σε περιοδικά, ως μια πρώτη δημοσίευση. Από ντροπή, από σεμνότητα, από γενικότερο φόβο για το έργο τους; Δε γνωρίζω. Ότι κι αν ήταν, σημασία είχαν αυτά που έγραφαν και όχι ποιος ήταν πίσω απ’ αυτά. Άλλοι πάλι τη χρησιμοποίησαν ως σύμβολο. Αλήθεια ποιος θυμάται το επώνυμο «Αλεπουδέλης» σήμερα, ενώ είναι αντίθετα  τοις πάσι γνωστό το Ελύτης;

Κάπως έτσι διάλεξα το ψευδώνυμο «Επιμελητής», ως σύμβολο μιας υπηρεσίας με τόσους επώνυμους και ανώνυμους επιμελητές, όπως ονόμαζαν παλιά τους αρχαιολόγους. Ένα ψευδώνυμο με το οποίο θα μεταφέρονται κάποιες απόψεις οι οποίες θα εκφράζουν κάποιους που για λόγους διοικητικής θέσης στην Υπηρεσία τα λένε ψιθυριστά ή καθόλου. Ένα ψευδώνυμο το οποίο θα εκφράζει κάποια γνώμη που δεν θα είναι δεσμευμένη από παραταξιακές ή κομματικές γραμμές. Σκεφτείτε να με γνωρίζατε; Αμέσως όλοι θα ήσασταν βέβαιοι γι αυτό που λέω, χωρίς στο τέλος να λέω αυτό που αρχικά σκεφτήκατε. Αλλά ήδη θα είχε λειτουργήσει η προκατάληψη. Έτσι χωρίς να το επιδιώξω έχω αναγνώστες, ανθρώπους με διαφορετικές και αντικρουόμενες απόψεις που εκφράζονται εγκωμιαστικά για όσα γράφω, και οι οποίοι σε άλλη περίπτωση, η πραγματική μου ταυτότητα θα τους δυσκόλευε. Ναι ίσως έχω και αντιπάθειες με ανθρώπους στους οποίους έχω αναφερθεί ονομαστικά. Αλλά αντιλαμβάνομαι ότι και οι δύο αυτές κατηγορίες λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους ότι λέω και γι αυτό τους ευχαριστώ.

Ακόμη σε μεγαλύτερο δίλημμα περιέπεσα όταν αποφάσισα να δώσω για δημοσίευση κείμενο αμιγώς αρχαιολογικού ενδιαφέροντος για το οποίο παρακινήθηκα να το δημοσιεύσω, (ακόμη το ψήνω). Σκέφτηκα: Ποιος και πότε θα παραπέμψει σ’ αυτό, αν η πραγματική ταυτότητα του Επιμελητή δε θα είναι γνωστή; Αν είναι ένα κείμενο απλό πάει καλά, αν όμως προσφέρει κάτι;

Όμως επιμένω στην ανωνυμία μου εν συνόλω, αλλά και ως προς το σκέλος αυτό το ας το πούμε επιστημονικό. Αν είναι καλό θ’ αντέξει, αν όχι τότε πάλι καλά, ας μην αντέξει.

Είναι δύσκολη και μοναχική επιλογή, αλλά συνεχίζω.

 © Επιμελητής