Συμβασιούχοι σε απόγνωση

Tο κλείσιμο της Ακρόπολης δεν μας εξευτελίζει στους ξένους. Τουναντίον, τους δίνει την ευκαιρία να μάθουν τι εστί Ελλάδα- κάτι σαν αφρικανική χούντα. Γιατί τι είδους καθεστώς είναι αυτό όπου εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν πληρώνονται τα δεδουλευμένα τους; Ο υπουργός Πολιτισμού κ. Αντ. Σαμαράς είπε ότι η εικόνα του αποκλεισμένου μνημείου κάνει τον γύρο του κόσμου και ότι οι συμβασιούχοι «με τέτοιες ενέργειεςχάνουν το δίκιο τους». Το δίκιο όμως το έχεις ή δεν το έχεις, δεν χάνεται επί της διαδικασίας. Αυτό το οποίο ίσως στερούνται οι εργαζόμενοι είναι μια μακροπρόθεσμη, ευρύτερη προοπτική για τον τουρισμό. Περισσότεροι ξένοι, περισσότερες θέσεις εργασίας, περισσότερο χρήμα. Ας αναγνωρίσουμε μια δυσκολία: δεν μπορείς να δεις τα πράγματα μακροπρόθεσμα αν είσαι άφραγκος και τρέχουν οι λογαριασμοί. Η κινητοποίηση αφορά 700 άτομα που εργάζονται στο υπουργείο Πολιτισμού ως φύλακες και αρχαιολόγοι. Πληρώνονταν από τον περίφημο Ειδικό Λογαριασμό, που με πρόσφατη ρύθμιση πέρασε στον έλεγχο του υπουργείου Οικονομίας. Η απεργία γίνεται για να εισπράξουν τους μισθούς του 2009 και για να επαναπροσληφθούν συνάδελφοί τους που απολύθηκαν. Τα χρήματα των υπαλλήλων υπάρχουν αλλά δεν είναι δυνατόν να εκταμιευθούν, καθώς τέθηκε ζήτημα νομιμότητας από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Οι εργαζόμενοι κατέφυγαν στη Δικαιοσύνη και αναμένεται απόφαση. Ο υπουργός Πολιτισμού ενημέρωσε χθες τα μέλη της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και είπε ότι δεν μπορεί να προχωρήσει σε πληρωμές αν δεν τελεσιδικήσει η προσφυγή. Υπάρχουν δύο κλασικές ατάκες για καταστάσεις όπως το κλείσιμο της Ακρόπολης. Η πρώτη είναι «γιατί δεν παρεμβαίνει ο εισαγγελέας;». Ε λοιπόν, ανέβηκε την Παρασκευή στον Ιερό Βράχο, παρέμεινε τρεις ώρες και επείσθη για τη νομιμότητα των κινητοποιήσεων καθώς αποφασίστηκαν από τις γενικές συνελεύσεις των σωματείων. Η δεύτερη ατάκα είναι «θα πάρω το 100», και όλα δείχνουν ότι την επόμενη φορά που θα ανηφορίσουν οι απεργοί, μέσα στην εβδομάδα δηλαδή, θα βρουν μπροστά τους τα ΜΑΤ. Δεν ξέρουμε τι είναι χειρότερο για τους ξένους: να βρίσκουν την πόρτα κλειστή και να διαβάζουν τα ενημερωτικά φυλλάδια με τα αιτήματα ή να έρχονται αντιμέτωποι με ασπίδες πλεξιγκλάς, που πολύ αμυδρά παραπέμπουν στην Αρχαιότητα; Είναι διαδεδομένος ο φόβος για το τι θα πουν οι ξένοι. Την Παρασκευή τραβήχτηκε μια ωραία φωτογραφία από το Αssociated Ρress, όπου εικονίζονταν δύο Κινέζοι να ανεβαίνουν στου Φιλοπάππου για να δουν την Ακρόπολη από απέναντι. Αν είχαμε μια οικονομία βασισμένη στην παραγωγή, θα μπορούσαμε να είμαστε κυνικοί (στο κάτω κάτω, οι Κινέζοι ας πάνε να λύσουν τα δικά τους πολιτικά ζητήματα, που είναι και μπόλικα). Ας εξετάσουμε όμως την παράμετρο που θέτουν οι ταξιδιωτικοί πράκτορες: όσο η Ακρόπολη ήταν κλειστή, στον Πειραιά παρέμεναν κρουαζιερόπλοια με απογοητευμένους επισκέπτες. Ειπώθηκε ότι ήταν περίπου 3.000. Αν είχαν κάνει μια βόλτα από τον Παρθενώνα, θα άφηναν στα ταμεία του υπουργείου 36.000 ευρώ. Θα έκαναν μια γυροβολιά και από την Πλάκα, λίγα ψώνια, λίγη ρετσίνα... Θα είχε κινηθεί η αγορά. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να διώχνουμε κόσμο. Οι συμβασιούχοι δεν είναι τίποτε παλαβοί ούτε λιγότερο φιλέλληνες από εκείνους που τους κατακρίνουν για το κλείσιμο της Ακρόπολης. Βρίσκονται σε απόγνωση. Καθένας θα ήταν αν δούλευε τζάμπα, πόσο μάλλον όταν ο εργοδότης είναι το ίδιο το κράτος. Απλώς είμαστε σε μια φάση όπου χρειάζεται φαντασία. Ενα ακόμη κλείσιμο του μνημείου δεν θα αποφέρει τίποτε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τραβήξουν οι απεργοί την προσοχή των μέσων ενημέρωσης- γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Επτακόσια άτομα μπορούν να στήσουν μια εντυπωσιακή γιορτή. Αν δεν έχουν τα κέφια, ας καταφύγουν στο αποδοτικό shocking value δείχνοντας τα οπίσθιά τους στις κάμερες. Αν κάτσουν όλοι μαζί να το σκεφτούν, κάτι θα βρουν. Πιθανώς να βρίσκονται κοντά στη λύση του προβλήματος, καθώς ο κ. Σαμαράς δήλωσε ότι συνεργάζεται με τα υπουργεία Οικονομικών, Εσωτερικών και το ΑΣΕΠ, ώστε να προκηρυχθεί διαγωνισμός με μοριοδότηση για τα χρόνια που υπηρετούν στο υπουργείο, αν και δεν δεσμεύθηκε. Αν ο αποκλεισμός της Ακρόπολης γινόταν μία φορά, ως ακρότητα, με ρυθμιστικό ρόλο, θα είχε διαφορά, θα λέγαμε ότι δεν έχασε η Βενετιά βελόνι, έγινε ένα χάπενινγκ και πήραν οι άνθρωποι τα λεφτά τους. Το συστηματικό είναι που ενοχλεί. Το «κάθε εβδομάδα». Το χειρότερο είναι να καταντήσει βαρετό, μέρος της ρουτίνας μας. Τότε δεν θα δίνει κανείς σημασία στη λειτουργία της Ακρόπολης- ούτε στους συμβασιούχους.

Λώρη Κέζα "Βήμα" Κυριακή 8 Μαρτίου 2009